Yaşama aldırmazların
Çocuklara düşürdüğü zulümlerden,

Hayata sevdalanışım
Hıçkırığımda düğümlenmiş,
Eski zamanları yeniden taşıyor gözlerime.

Artık ;
Yeni zamanları düşlerimden çıkarıp,
Bu güzel hayata yerleştirecek,
O gücü bulamıyorum kendimden.

Sevginin yataklarına yayılmış bebeklerin,
Dudakların da şimdi

Yakıp yıkılan insanlığın
Boğulmuş yürekleri atıyor.

Ey ! beni bu yalancı baharın
Ortasına yerleştirip
Duygularımı nefsime tekmeleten
Büyük güc,

Ayaklarımın altında akıp giden
Bu ölenlerin yurduna
Hangi pişmanlıkları mı tanıtacaksın,

Ve kimlerin ellerinde
Beni yakan tanıtımsız kuşkulara
Meze edeceksin ömrümü,

Ve kimlerin teninde soluğum
Tıkanıp, kirlenecek

Şeytanın ayartısıyla,
Bu sahiplenmeye çalıştığım ruh.

Anladım !

Biteri yok bu kin ve nefret duygusunun

Beyinlerde ant içmiş
Kabusun örtüsü hiç düşmeyecek

Ve sözünü tutacak ölüm.


Ve anaların sevgi dolu umutlarına
Siyah çelenkler bırakılırken

Ben bu gözlerimden davacıyım
Bebekler böyle ölümlere mecbur edilirken.

Çocuklar daima üşüyecek yüreğimde
Vaktini bilemediğim
Kurşunlarla bölüşülürken.