CAN BORCU...
Kopup giden bir fırtına
Çıldırmış adeta gökyüzü Hiç olmadığı kadar isyanlarda. Hükmederken insan denen vefasıza Ve hınca hınç kaynamaktayken dünya. İsyan ve evren Yağmur ve insan İnsan ve yaşattığı şiddet. Ne aşk ne vefa ne de minnet Sadece kin ve hüzün Ve bir o kadar nefret İzdüşümündeyken gönlün. Soluk benizli bir yeryüzü İşgalinde o ebedi isyanın Çoktan yitip gitmiş masumiyet Unutulmuş kalplerdeki boşluk. Sayısız masum çocuk ve kadın Dile gelse neler kopar bağrından. Düzenek tutarsız, Yılgın ve istikrarsız. Deminde acılar Derinlerden yakar. Can borcu Yaradan’a baki Kavuşulası günler düşler ötesi. |