bir son bahar akşamında
savrulan bir ağacın yaprağından düşen
iki yağmur damlasından bir tanesi ben
diğeri de gözlerimden düşen sen
yaprak yaprak solan yüreğimizle
toprak kokuyoruz yar



iç çekip ağlıyoruz
onca acıyı sıkıp
içimize atıyoruz
kan revan kalbimiz
kanıyor acıtıyor yaşadıkça yüreğimiz
sanırım biz yavaş yavaş gidiyoruz



keşke kılıç gibi olsa ayrılık
bir dalı kökünden şöyle bi savursa
kesip atsa hiç hissetirmeden
onca yağmur değmeden yağsa toprağa
ve yeryüzü sebepsizce sırılsıklam olsa



çek git desem diyebilecek gücüm yok
ya da sen söylesen
off of
öyle imkansız ki
çünkü aynı yağmurda ıslanmışız
öyle ayrılmışız ki
haberimiz yok



aynı yolda yürüyen
iki ayrı çif gibi yaşıyoruz
yönümüz aynı
ama ellerimiz soğuk
mesafeler ise olabildiğince uzak
içimize düşen ateşlerin sayısı da
kor kor çoğalıyor bir anda



ateş değerse yakar biliyorum
ama biz ateşten yapılan
bir gömlekle yaşıyoruz
denizler ise derindir boğar
ama biz okyanuslarda yüzüyoruz
dağlar ise yüksektir bilirsin
ama biz şu an
tam üzerinden atlıyoruz
düşüyoruz



üşüyoruz yar
yanıyoruz
acıyoruz
acıtıyoruz
bu nasıl bir ayrlık kahretsin
anlamıyoruz
biz ölüyoruz Yarab
ellerimiz sende gök güzünde
dualarla yaşıyoruz

.
.
.
Mawish
.
.
.

ATEŞTEN GÖMLEK – Mawish Şiirleri