babama



...



döndüğüm en uzak yalnızlığım
yedi yaşında parçalar halinde bir düş yenilgisi
üzerime basılan sensizliğin resminde
her baktığımda yakışıklı adama
bir bir ufalanıyordu çocuk hayalli beklemelerim
ölümü anlayamadığım kadar korkunçtu sesler
diri bir çığlıkla ağlayışına bakarken annemin
gözlerimin önünü kaplayan sisleri hatırlıyorum
bir otomobil ön koltuğunda bir gazoz şişesi elimde
ve arkadan gelen yeşil arabanın içinde sen
uyduruk bir hüzün oyunu kurgular vaziyette
en çocuksu sancılarımı büyütüyordum

belkide en çaresiz ütopik kavrama
kanıma pompalarken dengesiz kırılmaları
ben oracıkta sakalları olan bir adam olup çıkmıştım
bu kadar erken büyümek ihanettir çocuğa...büyümemeli

sözcükler belediğim dilimin ön kompartımanında
korkudan sinmiş bir çocuğu saklıyordum bilinçsizce
haziran sıcağın kemirgen dişlerini geçiriyor etime
ben en soğuk kışların kar göçmelerinde aranıyordum seni
adi bir kamburlaşma başladı sonra omuzlarımın ağaçlarında
ve dalları kırılan çocukluğum rehin kaldı çığlık altı ormanında

aranıyorum dediğim zamanlara pay düşürmek seninle
doğrular içinde en kutsal saklanışım olurdu
akşamların üstü çökerdi mesela sokağımıza
ve duvarın dibine elimde bir kediyle sinerdim seni beklemek için
tüm çocukların babaları geliyorsa sende gelmeliydin
düşlerken en büyük mucizeleri
tanrı affedecek beni ve geleceksin
elinde bir oyuncak dolusu bavul
kapının kırık dökük zilini çalacaksın
öncesinde karşılamalıydım seni
en beklentili halimle kucaklamalıydım
takım elbiseli gövdeni


sonra azar azar geçti hızlı anılarla otuzüç yıl
düşler değişti zaman geçti eskidi bedenim
adam olduğum aşklar öldürdüm acınası hayallerde
aklımın yontulan yanlarına çarpa çarpa düştüm bazen
hiç kaybolmadın sen hiç yaşlanmadın
ve duvara asılı o çok yakışıklı halinle kaldın


....

babama