her mevsim mi ustura ağzı hayat
yetmez mi temize çekmeye üşümeler




beni ilk
kanattığın dudaklarında öldüm





şimdi iklim yosun kokusu
kışın da açar yediverenler
bense kaç yol hüzne bulanırım her mevsim
gün batar hüzün başlar sarılırım içime
yüreğimde arsız bir kış yeli fora
bitap düşer düşlerim
sesim hicran giyinir geceleri
bir çığlık bir rüzgar bir ağıt
içime içime çarpar dalgalar
ve zıkkım kanar yaralarım



sokaklara yayılır bir intihar türküsü
bir yanı poyraz
öbür yanı hırçın bir dalga omzun
mecburdum..
yosun sürdüm gözlerime
ruhum batık bir gemiden soluyor Akdeniz’i
Lara’da vakitsiz bir gün batımıyım şimdi
uçurumlarda ayak izlerim
yüce dağlara bir namlu gibi uzanır kollarım



kaçamak bırakışlar tehlikesinde zaman
şimdi diyorum bahar olsa
sen bir ateşböceği, kırpsan gözlerini
yeni doğuşlara tutkun
yüreği dal dal bahara duran
bilsen nasıl düşerim yine fakına
kaparda gözlerimi yürürüm bir mavzer gibi




gece Kaleiçi’nden ay geçerken
Dikilitaş’ta erguvan renkli sularda yakamozlar
ölüm uykusunu koyarken yüreğime
yüzümü kesen bir ustura gibiyken soğuk
sabah erken gün üşürken
demlenirken çaylar Hasan Ağa’da
hani buharı tutarya camları, puslu bulanık
ıslıklarında mavi masmavi bir ışık duyulurken martıların
doğursan diyorum beni yeniden
abasız, postsuz bir derviş gibi
salsam gönlümü çağlayanlara















Şubat/2014-Antalya
Sıtkı Özkaya