AYRILIK...
Gün bitiminde,
Yol verdi karanlık güneşe. Sessizliğin izdüşümünde Yalan oldu tüm sevdalar, Kanadıkça kanadı yaralar, Sürüklendi ayrılıklar peşi sıra Kattı önüne ne varsa, Acımadan, pervasızca… Yumdu gözünü aşk, Umarsızdı yine, Derken âşıklar erdi nihayete. Sorgulanmadı mecburiyet, Ayrılıklar yargılanmadı; Kaderdi hükmeden İnsandı boyun eğen. Ayrılıklar dipsiz kuyuydu Feryatların acı acı yankılandığı… Ayrılıklar çıkmaz sokaktı Gönüllerin buluşmadığı, Sebepsiz, zamansız; Hiç hesap sormadan Ve kavuşma ümidi olmadan… Sürdü ayrılıklar Ömür boyu, Kaderdi nakarat, Kederdi güfte, Eşlik etti hüzün Ta sonsuza kadar Hep aynı şarkı çaldı… |