İstanbul seni (11)
Damlasam
yağsam diri, Sağnak-Çise-Dolu ıslatsam, boşaltsam İçimi emsem İstanbul’u. Sızsam Bulut arası sinsi Güneş, bulasam İsli-Sisli Gümüş rengi-gri Altın Boynuz Haliç’i. Yele, Rüzgar esmeye, Boğazında sarmaya göre, bahtsız Başıma Sevda. Çeksem Dost Semtlerinde ayrılıkları sesiz seninle-sensiz Çile. Üşüsem Kışında tiril, Yazında terli, Baharında Burcu Çiçek ve Sonbaharında titrek Sokaklarına yorgunluk dolu soluk Yapraklar döşeyerek düşünsem İstanbul’u. Ağlamaksa "- Al, bana dokunan, Gözyaşlarım gülmeye buruk, Aşıksam Umudu kırık, sordum mu ben sana, Emirgan’a!" "- Beterini bul!" da deme bana İstanbul. |