bir öğle sonrası

güneş vuruyordu evlerin beyaz duvarlarına
ve
mavi çerçeveli pencerelerine doğru
pencerelerdeki çicekler kırmızı, sarı ve pembe açmıştı

aşağıya doğru uzanan döşeme bir cadde de
sahipsiz bir köpek topallıyarak gidiyordu
duvarı çatlak bir evin önünde
küçük bahçedeki ihtiyar kadına iki turist birşeyler soruyordu

denizin üzerini yalayarak gelen ılık rüzgar
hafif hafif yüzüme vururken
sigaramın dumanı da alıp götürüyordu

birden bir rüya içindeyim
bir kuş oldum ve esen rüzgarla kayıyorum
bir o yana
bir bu yana
mavi denizin üstünde

birden yüzyıllar gerisine gidiyor zaman
beki daha fazla belki daha az
büyük gemiler ordular indiriyor
içim sıkışıyor
her yer savaş ve kan
bana dokunmuyor bir sey

ne mavi deniz
ne gökyüzü
ne de kırmızı sarı pembe çiçekler
bana bir şey söyleyen yok

küçük bir çocuğun omuzuma dokunduğunda
annesi „özür dilerim bey“ deyince
anlıyorum....
çıkıyorum dalmışlığımdan
ılık rüzgar esiyor daha

hafif hafif...