G/özlerimiz ağlayan çocukları
görmediler boğulurken;
sokaklarına
kan düştükçe sustuk
Anne sesleriyle sallandı Doğu toprağı

turnalar;
acılarla terk etti mezopotamya’yı
hür ufuklara kanatlandı
en sevgili şafağına
bir gurur kırılmasına mahkûm oldu Doğu
yalın unutuluşla çile çekti bahtıkaralar
sustuk! unutmuştuk

sonra;
vurgun yediler bir anında mevsimin
rüzgâr nefret üfledi böğründen
toz bulutuna karıştı kınalı umutlar
gök sancağına değdi kutlu çığlıkları
pustuk! umarsızca

kafiyesi çocuk olan şiirlere büküldü
kelimelerin imgesi şark çıbanı yıldızlar
acılara çağladı gün ışığı
avuç açtı gaddar geceye: Amin dedi diller
duymadık! Kıbleyi bilmedik

isyankar fırtınaya uyandı
el pençe duran gözler
surlarda yükseldi uyanan ruh
yalnızlığa ses verdi Doğu
Fırat’ın koynuna savurup seslerini
izdüşüne hayat çizmeye başladı çocuklar

artık;
zelzelenin en büyüğünü yaşıyor
utancından mülkümüz
şimdiler de ayıldık biz:
.......................................Kalbi kara adamlar