Allah Azze ve Celle


Ezgin iklimlerin insanları vardı
Sisli ufuklardan kırılgan vakitlerde
Rüzgâr zülfüne serzenişini bırakır
Damarlarında hazar’ın asırlık öfkesi
Galeyana gelirdi:
Ruhunu sarmalardı -kin-
Nedamet duymaz zulümden
Gözünden taşardı öfkesi
Ağız dehlizinden hududunu bilmeyen dili
Salya akıtarak dışarı fırlar
Kıtalar’ı dönderecek bir küfür çıkartırdı
İnkar ederdi; buğuzdaydı


-af sofrasına tiz bir esef düşerdi-


Dağlar hüzünlenir
Bulutlar tasalanırdı
Tan vakti yorgun düşer
Irmak sesi sükût ederdi
Evren hüzün yumağına dönerdi
Düşünürdü -mavi mavi-


Rüzgâr esmese dağılmazdı sis
Bulut olmasa güz dallarında kalırdı
Alnını öpmezdi filizlenen buğdaylar
Düşleri olmazdı aşkla mayalanmış yıldızların
Coşarak girmezdi pencereden içeri
Billur aydınlık



Gözlerinde bir asırlık yaşla
Koru sineni yakan oklardan kaçan
Koyu gölgeler arayan
Uzlet çukurunda debelenen Ademdin


Ebabil gagalarıyla havalandı taşlar
Bulutlar devrildi bir bir
Tûr’a dağı yerinden oynadı
Semalar titredi aşkından
Sen yine bilmedin
Yine isyanda yine aynı beşersin, şaşansın


Bilirmisin en güzel melodi
Kibirinle çıkarttığın sonrada esiri olduğun ses değil
Yeri ve gökyüzünü kucaklayan
Ölümsüz aşkları miraca çıkaran arşa götüren
Işığıyla gün ortasında kararan yüreklere gülen
İçinde hepimizin hünersiz kaldığı maverâ’da
Nuruna sarıldığımız sestir ki; O ses’e kırılır bel
Durulur sular batar dibe kibirler


Hâlâ kendinle boğuşup boğulurken
Toslarken aynada gördüğün güzelliğe
Şeref bildiğin defterin kapanmış
Pahası ehemmiyetsiz darasına bakılacak
Senin için zor sorularla dolu
Amel defterin aralanmıştır
En zor ödevler hazırlanmıştır


Ne gün doğumu; ne gün batımı bekleme
Azrâil yanaklarına indi tanıştın kaderle
Yeniden dirilişe yürüyorsun
Beyaz sehere bezenmiş olarak
Şimdi secdelerin şırdaşın
Oda ses verir masal enginliğinde.