O BİR KİMSESİZ...
Çıkmazlarda,
Saplanıp kalmış nice hayat Ne kadar kaderinden kaçsa da Köşe bucak, Bilemezdi ki; Her kuytu köşe ona Sinsi bir tuzak. Öylesine yoksun sevgiden Çok uzak sıcacık evinden. Kimseler soramaz, Kimseler bilemez neden. Ana, baba desen Onlar da ırak Bir tas çorbaya muhtaç. Ezeli derdi yalnızlık Buram buram hasret kokar Üstü başı yırtık pırtık. Elleri kadar Yüreği de bomboş Gözlerinin feri sönse de Yüreğinde ateşten bir kor. Tecellisi belirsiz O bir kimsesiz, O bir evsiz… |
Her ikisi de kimsesizler üzerine kurulmuş,
kimsesizleri konu almış.
En azından, benimkiler iki kardeş,
sizinki gibi yapa yalnız değiller.
Hayatımızın gerçeği bunlar.
Hiç olmasa diye düşünüyor insan ama,
olmuyor işte.
Güzel ama hüzünlü bir şiir.