bir yaratıcının ustalığında dizili
belki bir dağ
belki aşınmış tepeleri kimsesizliğin
yazın yağan kar altında
ücralarımla çarpışan avunmuşluğum
yorgun
sesini kısın yalnızlığın
biraz ılınsın nefesi uykumun
üşüyorum.






hayal meyal hatırlamasam avuçlarını
menekşeleri sever gibi
incinmiş bir kitabı okur gibi
seyretmezdim
benim yok
ama onların var olanı
kahve kokusuna sığınıp
öykünün sessizliğinde
cam kenarı yaşam
sahiden de benim
verdiği sözleri tutamayan
ve bazan
içindeki boşlukta asılı kalıp
tutunacak yer bulamayan.





kimin yazgısı aynı ki el iziyle
en sağlamından bir değnek tutuştur elime hadi
yalnızken dayanayım
kimsenin sözcüklere kanmadığı yerde
ben gönüllüyüm
saçlarımdan düşerken benliğim
özür dilerim
yetişemeyebilirim süslemeye toprağımı
kendine küserken akşamüstü sokaklarım.



tam da bu yüzden
susmasın
fısıldasın kulağına
sana bakarak yürüyenler ki
gelirsen birgün
hemen tanısın içindeki serçeler
kahverengimi.






Aysız