Varlık nedir?

İade nedir?

Kehanet nedir?

Bu üç soruyu iyi anlarsak okurken şiirin de hakkını vermiş oluruz sanırım.Hayır hayır malumatfuruşluk yapacak değilim burada.
Sadece işimizin daha kolay olabilmesi için öncelikle bunu yapmak gerekir diye düşündüm.

Şiiri okuyoruz:

İlk kelimemiz ‘aşk’.

Şiirlerde-özellikle-artık aşk’ı sadece kelime olarak görmek bile benim için bir sorun olmaya başladı.
Hani o ‘aşk’ ki bir amaç olmaya çoktan başladı şiir için ve bu beni bu tür şiirden ister istemez soğutuyor.
Peki, bu şiirde ne kadarıyla özüne sadık kalınmış? Aslında aşkla başlamasına rağmen son derece yerinde deli bir akıntısı var,
bu da moralini yüksek tutuyor okurun.Ama kafasını karıştırdığını da eklemek gerekir sanırım…Karışıklık din tutar.

Ancak bütün bunların ötesinde,dördüncü,yani ‘çiçek’le başlayan bölüm beni biraz düşündürdü.Çiçek sadece çiçek değildir ama…
bu da doğru ama maalesef şiirin akıntısını bulandırmış gibi geldi bana.Ayrıca şiirdeki tekrarların yine en açık ifadeyle göze battığını
söylemek isterim: içim.kendi.ben…bunu söylüyorum çünkü,böyle bir şiirde tekerrürlerinin biraz fazla geldiğini hissettim.
Ne olsa asıl işimiz his,öyle değil mi!?

Ve final:

Şiirin neden aşkla başladığının en güzel cevabı.Ama yukarıda anlattıklarınızla biraz çelişmiyor musunuz efendim,
diye sorabilirsiniz? Hayır. Ben sizi anladım,ama siz de beni anlayın lütfen.


Son olarak; Şiirden huzursuz ayrıldım.Huzursuzluk ise insanın yıkılmaması için bir ihtiyaçtır.
Huzurdan daha fiyakalıdır yani,ama sanat dediğimiz o lanetli sahanın içinde.



İyi çalışmalar.