Şiirin veyahut şairin kendini çiğnetmek istemeyen bir yanı var.

Solan renklere, ölen kuşlara inat örtüşen o mağrur duruşu koruma çabasında.


mezarlıklar içinde ceset varken de boş.
Kimilerine yaşamak değersizdir kimilerine ölmek.
Yaşamı değerli kıldığında ölüm de güzel gülümser ve mezarlar boş olmaktan öteleşir.



Keskin bir sınır çizmeye gerek yok gibi..kırmızı hep ellerin bulaşığı.




~~Sevgimle JİR

Dünyaya yeniden geliyoruz dedi ablam. Peki ya anılarımız dedim. Onlar siliniyor dedi. Onlar olmazsa yeniden gelmek sayılmaz dedim. Her insan beklentilerini ve algılarını oluşturan geçmişini taşıyor ruhunda. Geçmişiyle barışık olamamak rahatsız ediyor insanı. Geçmişin bugün üzerinde bu kadar etkili olması etmiyor. Kucaklarken çorak beklentilerin can suyu gibi gibi kucaklıyor. Kaçamadığımız duygular, kaçmayı aklımızdan bile geçiremediğimiz çoğu zaman. Öznenin gerçekliğini bulanıklaştıran duygusal yanılsamalar.

Birden fazla ruhu barındırabilir mi bir beden? Ne kadar paylaşılabilir deneyimler? Ortak bir geçmiş mi? Sandığımız kadar ortak değil sanki. Herkesin kendi dokunuşlarıyla yaşadığı. En fazla acı kendi dışımıza taşıyor bizi. Peki ya gözlerimiz, kendi geçmişinin derinliğinden bakmıyor mu onlar da? Bakıp da gördüklerimiz aynı şeyler değil. Dışarıdan bakan duyarlı bir göz uyarıyor, içindekini yeterince göremiyorsun diyor. Duyabiliyorsak eğer bir de o gözle bakmaya çalışıyoruz. Göz göz, dokunaklı şiir, yokluyor okuyucuyu.


Elgin tarafından 12/5/2013 8:17:06 AM zamanında düzenlenmiştir.