Ki

Düşmüştüm
Başıboş gezerken satır aralarında
Ayağım kaydı yüksekten


Paldır küldür sesler çıkmadı
Sessiz bir yuvarlanmaydı


Acısız...
Yara bere ve sızısız...



Yokuş yukarı tırmanmak kadar
Duvarlarla konuşmak kadar sessiz


Gölgeler uzuyorken kuytuda
Sağır geceler uyanıkken daha
...



Karanfil ölülerinin üzerinden
Yürüdüm ıssızlığın ortasına



Ve

Sevdim burayı delicesine
Aşkları ömrüme sürercesine
İçinden koca bir manzara geçercesine
Sevdim delicesine...


Yüksekte değildim dönmüyordu başım
İki adımlık sersemliğin önüne geçmişti aklım


Önce
Tüm yüzeyselliklerin üzerinden atlayan
Gizli özneler sarıldı boynuma
Kulağıma üfledi tümceler hoş geldin diye

Tüm alçaklıkların üzerine tüküren kelimeler sıkıyordu elimi
Sevgi gözlerimin içine akıyordu olanca yumuşaklığıyla
Ve aşk bileğimi büküyordu tüm hakimiyetiyle

Kalakaldım...


Bayatlamış kahkahalarını koynunda saklayan cümleler gözükmüyordu
Sevdim işte... Biraz daha fazlası hatta...


Sonsuzluğun üzerinde dans eden cellatlar pembelere bürünmüştü
Ve tütü giymiş kıskançlığı beğendim en çok
Allayıp pullamıştı kendisini
Kiloların Tanrısı en rüküştü kırmızı elbisesiyle


Yılkılar şahlanıyordu bembeyaz
Ve kapkara gecenin elleri gibi simsiyah

Satır arasındaydım basamaklar yoktu
Uzuyordu yol önümde sonsuzluğa
...



Hiçtin yoktu bir forsun
En sevdiğim bu oldu
Satır satır yazılan hiçlik
Dokunduğun yegane gerçeklik yine hiçlikti

Bunca hiçlikten korktum önce
Sakladım başımı kelimelerin arasına


Harap olan dünler
Geçip giden günler
Derken yalnızlığı düşündüm yine
Ve korkmadım bu defa
Kalktım yerimden gölgemi atacak
Kazıyacaktım kökünü

Olmadı!

Düştü başım hüzünlü ama çok da görkemli
Sanırsınız bir savaş bitti
Son gölge kalkıp gitti
Gitmemişti
Dokundu koluma
Gölgem benden uzundu



Baharat kokuları yürürken gecenin içlerine gölgem mutluydu
...




Maide Özgüç