şehir duru bir resim gibi çizilirken karanlığıma
ayan gecelerde bir sır düşer aklıma

sonra bir şiir üfler zamanın deminden şair
okurum, okurum hararet’im dinmez

çığlık çığlık koşarım suya hayat diye
ezgisi akar kulaklarımda şırıl şırıl
ben dinlerim uykularım kaçak
mışıl mışıl tütüyor oysa ki rüyalar gözlerimde
perdeler açık perdeler kapanmaz bu gece

ninnileri tükettim ben daha doğmadan önce
zaman öyle hırçın akıyor ki sanki önü alınmaz bir dere
heyhat nereye böyle kaçan yıllarım

kime sorayım hesabını kim verir
elimden ç/alınan umutlarımın feryadını

k/aç mektepsiz yıllarım marazlanır dilimde
nisyan edemedim bir türlü isyanlarım feleğe

umudum kalmadı tebessümler’im ağlak
sormayın mihnetim nedendir
bu sualin içinde cefalar bilmecedir

gurup vuruyor hayalhaneme
asr-ı evvel geçmiş
asr-ı sânî hızla ilerlemekte
zevale ne kaldı bilinmez
ancak şu var ki düşmesin gönül gama
dönülmez akşamın ufkunda
hakkım baki ebedi yurdumda
haramsa haram hakkım, hakkıma mani olanlara