kerbelamdan kalma küllüm keder
kasvet kasırgası koyaklarımda
dağıma çarpmışım eşkıyama yan bakmışım
nehirlerce yol almışım
ve ille de sen demiş
karabasan avcıların
tekmil sabahlarında yağmalanmışım
ilahlarım kovmuş tetikçilerim sormuş
ve hepten adressiz kalmışım
bana hangi kimliği soruyorsun istanbul
jandarman var mı senin…

o sümbül kokuşlu seherlerimi
hangi şubede hangi eskicilere sattın
ve hangi otellerinde şairleri
denize karşı bir sabah
o dar sokaklarına ellerinle çaktın
intihar gülüşlüm neşter duruşlum
kan kokuşlum ihbar soluklum
barları şarap diye alkolik can pazarlayan imansız
ya ehli kentli soylu orospum
bana hangi sevdayı soruyorsun istanbul
imanın var mı senin…

bir kertenkele telaşı bir yılan çalımı
sokaklarında su diye içildiğimiz
gözlerin değil / dökülen yaşlardır süzülüp kavuşup
sızısını hicran eylediğimiz
gazete ve istasyonlarda afişlenip
boy boy fişlenip heder edildiğimiz
ey düş yatıp olur olmaz gecelerde
sürgünlere yol süngü eşlendiğimiz
bana hangi hatıramı soruyorsun istanbul
defterin var mı senin…

jandarmanla imanınla defterinle
işte yine karşımdasın
türbelerin solgun
kalacak gecem tutulmuş
caddelerin desen ot yanığı ömrümüze isli bir vurgun
denizine taş diye misket atan çocuklardık
nasıl da bizi böyle erkenden unuttun
ellerim cebimde iliklerim deşilmiş
ya bu ulu mübarek camiler sahi kimin
bana hangi yalnızlığımı soruyorsun istanbul
kalabalık mekanın var mı senin…

kenar sokakların çıplak ağızlarından
adımlarımız geçiyor
ceketimiz keder ıslak
ve ışıkların gölgemizi
hiçbir köpründe ısıtmıyor
çıkmaz gökyüzün
durup susup karanlığa bulaşıyor
ve o göğsümde tüten sevdamı
hicranımı
o içli şairlerde
hiç mi hiç artık yazmıyor…

kanıyor…kanıyor…

ve
kitaplar kalemlere küsüyor
tapınaklar ateş diye türkülerle yanıyor
ve sonra hikaye edilmiş yeminler
heba edilmiş ömürler
kirpiklerden masal diye
nasıl da dilsiz akıyor…

kuşatma başlıyor
ırmaklar yatağına küsüyor
sözümüzü hırsızlar
avuçlarımızdan çalıyor
döşümüze desen şiirler değil
o imgeden de gri mermilerin düşüyor…

dur öyle gülme
temmuz yıldızları alnımıza kırmızı çalıyor
kayıp gitme yusuf / bitme
sonra dileklerimiz dar düşlere
şavklı susuşun gibi çekiliyor…
evler çekiliyor
kentler çekiliyor
vurulup düştüğün yerden
bir ülke çekiliyor yusuf
bir ülke…

şimdi üstüme ezilmiş toprak kokunla
yaşadığın o asır acılarınla gel istanbul
kayıtsız yüzünle ve o tutanaklı cinnetli
mum soluklu / çorak duruşlu dosyalarınla gel
çayırlarına gök diye uçurtma salan çocuklardık
nasıl oldu da bizi öylece unuttun
ellerim tetikte / gözlerim serpilmiş
ya bu ulu mübarek minareler sahi kimin
bana hangi ölümü soruyorsun istanbul
yatacak yerin kaldı mı ulan senin…



Mert Metin