Uykuya dal küçüğüm
Bin asır daha da açma sakın güzel gözlerini yokluğuma…

Ta ki dönene kadar tüm günahlar gökyüzü ekseninde
Sabırla bekle beni dalacağın o uykuda…

Saltanat Kaftanımda bin yıllık acılar
Ellerimde nöbetçi bir Kuzgunun gözyaşlarıyla
Döneceğim…

Mutlak döneceğim bir gün çünkü sana!

.
.
.

Ağustos muydu?

Hayli şiddetli bir kasılma anıydı hatırladığım
Bir ejderin ağzında oturmuş
Yanabiliyor olmanın hazzıyla
Parmak uçlarımı dilimle törpülüyordum *sanki

Ve
*Sanki
Bir Kuzgun besliyordum
Utanç yoksunu göğüs kafesimde
Ki
Delik deşik olma nedenlerinden en önemlisi
Buydu kuşkusuz günahkar kalbimin


Ağustos muydu?

Yeşermeye başlıyordu *sanki
Başka hayatlara ektiğim nifak tohumları
Ara ara suladığım arka bahçe zakkumlarında
Kozalarından çıkma telaşlı *bir gurup kral kelebeği
Üşüyen yanında ise hayatımın
Sere serpeydi küfürlerim

Ki
Hepsi de sarhoştu hayli o küfürlerin!

Ve
Hayli
Mayhoştu tatları
Gecelere kafa tutan üryanlığımdaki günahların…

Mahremiyetlerin erguvani rengi can bulacakken kelebek kanatlarında
Kadife, kederli, zeytin zifti gözleriyle bekçilik ediyordu *sanki
Beslediğim o Kuzgun
Sabi sübyan *bir sürü cehennemliğe
( ya da cennetliktir her biri… Kim bilir!)

.
.
.


Vazgeçme benden küçüğüm…

Ben ki;
Azgın bir hipopotam şehvetiyle dörtnala koşuyorken
Hala aşkının peşinden
Dahi
Zehirli salyalarıyla dişisine kenetlenmiş Komodo şefkatiyle
Hissettirmeden de öz ağırlığını
Ruhumdan parçalar bırakıyorken her gece gizli gamzelerine

Benden vazgeçme küçüğüm…


Söyle şimdi;
Bu inançsız ruh
O *izafi y-amaç evinde sarılabilecek miydi sanki? Derinlerindeki kadına
Meleklerin “Mahremidir Kutsal Bakiremizin” dedikleri *süt beyazına
Acı telvesi özünden milyonlarca günahı akıtabilecek miydi? Hesapsızca…

Heyhat;
Ayrılığa işaret o sözü
Tek bir kez dahi
Ağzına almayı reddeden Kuzgunların laneti midir hep?
Kendi familyalarına l-eş olmak…

(Yıldıray Kızıltan)