Gülümsüyorum !

Dediğim anda bütün güzel masallardan uzaklaştırılmış oldum. Bütün pencere pervazlarında küçücük bir su damlası aradım, yok lanet olsun.

Oysa sokaklar hala yağmurun baş döndüren sarhoşluğunu yaşıyorlardı, duvar dibindeki kedi bile almıştı nasibini, ılık yağmur tanelerinden.

Sen gelmezsen ben geliyorum dedim hırkamı alıp çıktım, kapıyı kilitledim mi hatırlamıyorum. Ve ne oldu biliyor musun şair.

Sokak kapısından dışarı çıktığımda yağmur kesimişti, herşey birkaç dakika içinde bitmişti. Umudumu yitirmedim yürümeye devam ettim.

Kaldırımlarda rüzgardan darbe almış sarı turuncu yapraklar ve yaprakların arasına gizlenmiş bir kaç öksüz cümle.

Bakıştık bir süre dertleri neydi bilmiyorum ama çatlayan göz damarlarından belliydi, yağmura epeyce eşlik ettikleri.

Bir süre yanyana yürüdük, ağlamaları kesilince oturup konuştuk. Korkmuş gözlerle şükreden yüzlerimize baktık. Sustuk.

Benim şakağım omuzundaki çocuksu sevince dayalı onların yanakları başıma doladığım gri bulutların hüznüne.

Ve kapandı şehrin kapısı tüm hayat hikayelerine.

Dostluğuna, arkadaşlığına kardeşçe sevgine sonsuz teşekkür ediyorum...