İçimdeki Sevgili
Ben şairim, ağlayan bir çocuk, yaralı bir köpek, kanadı kırık bir serçe, dayak yemiş bir kadın, haksızlığa uğramış bir adam, ezilen bir işçi şiirime konuk olur aniden... Masa başında oturup, ne zaman neyi yazacağımı düşünmem hiç. Yazmak öyle düşünmekle olmuyor çünkü. Kendiliğinden oluyor inanın. Yani bir an kendimi orada bulurum. Dövülenen, sövülenin, kovulanın, işten çıkarılanın, işsizin, joplananın, vurulanın, kırılanın, yaralananın yanında bulurum kendimi... Çünkü belli zaman aralıklarında bunların hepsini yaşadım ben.
Ben şairim, sevgi konusunda da küçük birikimlerim, aşk konusunda da yaşadıklarım, yaşamak istediklerim ve yaşayamadıklarım olmuştur. Bunları da yazarım ben. Birikimlerimden, bilinçaltıma yer etmiş, oradan silemediklerimden de yararlanırım. Çünkü an gelir, bir şey olur, hüzünlenirim ya da kırılırım veya duygusallaşırım ve o birikenler ortaya çıkar, aşk olur. Aşkı, sevgiyi yazabilmem için de kendime düşsel bir sevgili kurarım ve kendimi ona aşık eder, ona sırılsıklam aşık olur ve düşlerimin güzeline aşk dizeleri yazarım.
Çoğu zaman şairin aşkı düşseldir. Şairin aşkı, bu yüzden mükemmeldir. Şairin sevgilisi bu yüzden en güzel kadındır ve ulaşılmazdır. Aşkları ise bu yüzden destansıdır. Oysa sıradan insanlar da sevip aşık olabilirler. Ama aşkları mükemmel değildir ve asla destanlaşmamıştır. Destanlaşan aşklar, mutsuz aşklar veya düşsel şair aşklarıdır.
Cumali Cumalioğlu
05.11.2013-16:00

Sevgi saklanır mı aklım ermiyor
Yok mudur umudu, niçin vermiyor
Gönül yangınımı neden görmüyor
Duygusuz mu yoksa kör mü acaba?

Hangi gerçek seven murada erdi
Her zaman araya bir engel girdi
Aşk ile inleyen bülbülün derdi
Gül müdür, yaprak mı, har mı acaba?

Genç yaşta kalbimi çalan kız kimdi
Aşkımı gizledim hata benimdi
O’na açık açık söylesem şimdi
Geç mi kaldım yoksa er mi acaba?

Bir garip şairim, O’nsuz neyim ki
Ya küserse bana nasıl deyim ki
Umutsuz, imkânsız bir aşk benimki
Gizli mi, açık mı, sır mı acaba?

O’nu candan öte canım bilişim
Yüreğimde hicran, solgun gülüşüm
Bunca dost içinde yalnız kalışım
Hayır mıdır yoksa şer mi acaba?

Sevdiğine her gün, hep aşık olan
Her geçen gün yine sevgiyle dolan
Çiçeğe durmuşken goncası solan
Benim gibi aşık var mı acaba?

Yâr sevda şiiri, ben ak kâğıtsam
O bana yazılsa, yürek soğutsam
Bilmem efkârımı ne’yle dağıtsam
Şarkı mı, türkü mü, ır mı acaba?

Aşkla kuşat yâri, sevginle donat
Hep aradım O’nu yıllara inat
Aşka emek vermek, en büyük sanat
Roman mı, öykü mü, şî’r mi acaba?

Sevenlerin yüzü gülmüyor niçin
Mutlu olmak için sevgiyi seçin
İki baş bir beden olmamız için
Ayıp mı, günâh mı, ar mı acaba?

O’na ayırmıştın gönül köşkünü
Neden söylemedin sevda şaşkını
Yere göğe sığmaz büyük aşkını
Yüreğine gömen var mı acaba?

Yârimle bir sefa süremedim ben
O’nunla murada eremedim ben
Mutluluk düşünü göremedim ben
Benim gibi yanan var mı acaba?

Sevgisiz yaşama sıkıp dişini
Yumruklayıp vurur, deler döşünü
İçin için yakan aşk ateşini
Yürekte söndüren var mı acaba?

Sevgiliye kurban ettim bedeni
Aşk gömleği giydim yakıyor beni
Bu büyük yangının asıl nedeni
Ateş mi, alev mi, kor mu acaba?

Gerçek seven aşık yâr için ölür
Yüreğine ateş düşenler bilir
Yürek yangınıma ne iyi gelir
Yağmur mu, dolu mu, kar mı acaba?

Gerçekten sevenler şunu da bilir:
Aşk için ölmezse ne için ölür!
Seven her insanda böyle mi olur
Yürekler, ayrılmaz bir mi acaba?

Sevdiceğim bana gülünce hemen
Yeşerir yüreğim: gül ile çimen
Yıllarca aşkını içine gömen
Benim gibi seven var mı acaba?

Beni bilmese de sağ olsun gülüm
Varsın uzak olsun, değmesin elim
Eğer yârden uzak gelirse ölüm
O’na kolay, bana zor mu acaba?

Biliyorum elbet, aşksız hiçim de
Cismi uzak ama, kendi içimde
Mutluluk her zaman doğru seçimde
Yanlışa düşenler kör mü acaba?

Yârimden uzakta düştüm bu derde
Dört yanda arasam, bölünsem dörde
Ankara, İstanbul, Bursa, İzmir’de
Bir Aliye daha var mı acaba?

Sevgisiz bir hayat büyük yıkımdır
Aşksız hayat ise zehir zıkkımdır
Deseler Aliye: Cumali kimdir?
Canımın içidir der mi acaba?

Cumali Cumalioğlu
18 Ekim 2013