ah bu geçirgen toprakta başı sonu sisli
iki uca dayalı kırılgan günlerimiz
dudağımızdan düşen her söz gibi eski
her aşk gibi ölümsüz düşlerimiz..
geri sayımlar gibi heyecanlı
geri kalanlar gibi yoksul dünlerimiz
şimdi hangi şiirde bulsak da sizi
öylece bassak bağrımıza..

gönyeli pergelli ve cetvelli bu dünya
bütün olasılıkları da hesaplanmış..
ben seni seviyorum düpedüz nokta
bak yine edebiyatı çok eksik kalmış..

oysa salılara bağladım izin misyonumu
siyonist yapılanmalara karşı biliyorum
daha bir sivrileştikçe kelimelerin ucu
kalamış’a gelmeden huzur bulabiliyorum..
bir de bankalara gitmesem artık
diye kulvar değiştirirken bu şiir
bir tretuvar çiçeği kadar bariz
şehirli olabiliyorum..

nehir yataklarının dolmuşluğundan
oluşacak sel ihtimalinden tut da bu kış
dökülen kavak tüylerinin
ara sokakları bile esir alacağını bu yaz
ve boruların eskiliğinden kaynaklı
basıncı düşürülen şebeke suyunun
hidroforsuz binaların üst katlarında
ip gibi aktığını bilecek kadar hem de
şehirli olabiliyorum..

bir de şu barlarda eskimiş kadınların
yüzlerindeki sahte cennet gibi aynı
elin olmadık adamlarının
olmayacak düşlerine gülerken
bu kadar sefil olabilir ancak
şu hayat diyebiliyorum..

ama o gözlerinden kalan kesik var ya
hani bütün tamponların çaresiz kaldığı
geç kalınmış tüm sevinçlerle gelip
bir iç kanama gibi dökülünce mideme
işte o zaman kıskıvrak yakalanıp
ne diyeceğimi bilemiyorum..

buna da tutulma deniyor işte
bazen güneşin de başına geliyor..

Volkan Aksal