10
Yorum
12
Beğeni
5,0
Puan
1398
Okunma
"unutmuştum herşeyi bir sabah ve hatırlamaya başlamak için ölmem gerekiyordu"
Ölülerle konuşulmayacağını babamdan öğrenmiştim
Ve bunu sana anlatmaya çalıştığımda
Sıcak bir yaz gecesiydi,
Göz pınarlarım kurumak üzereydi
Ta ki öldüğümü anlayana kadar sen
Müthiş kırbacınla yüreğimdeydin…
“toprağım bol olsun kötü kızdım”
Hangisi doğru bilmiyorum
Aramıza kıvrılıp yatan şehirlere mi düşman olsam
Yoksa alıp Tanrıyı karşıma, seni ona mı anlatsam
Konuşsak mı kadın kadına?
Belki de yanılıyorumdur
Üç yanlışın bir sen’i götürdüğü bu devirde,
Benden adam olmayacak yine
Çok kızacak içimde ki küçük kız bana
Hayatı öğrenemedim bir türlü…
Bir plan yaptım kendi kendime
Eserekli hallerimi koyup bir çekmeceye
Aşkın o zavallı torunlarına bırakmalıyım
Malum bu zamanda pek gitmiyor
Hele de bu ölü benden de hiç çekilmiyor
Eskaza bir not düşüyorum geceye
Ne dersin bilmem
Artık sadece şiirlerime malzeme mi olur bu aşk
Bu yanılgı
Ya da toparlayıp kendimi,
Küllerimden doğurmalı mıyım bitmiş nefretimi?
Umut diye bir şey varmış
Küçük mavi gözlü bir kız söyledi
“umut var abla” dedi.
Hatta “bir ömür atarsan önüme falına bile bakarım” dedi.
Ömür yoktu ki ben de, az önce, tam bir asır önce tükenmişti…
Git dedim…
Git küçük kız…
Almayım ayağımın altına gözlerini
Sus! Dedim…
Sus! Denildiğinde
Sus payını alıp gitmeli insan…
Gittim!
Kendi şiirlerime aşk pazarından güzel malzemeler buldum
Ve kendi mezarıma kendim çiçekler diktim…
“toprağım bol olsun, kötü kızdım”…
5.0
100% (13)
Şiirin sahibi
Cevap Yaz
