bu
anlık şimşek çakımı anlamalar
parlayıp sönerek beni karanlıkta bırakmalar
sanki az sonra
bu kayalıklı dağdan
dingin
dümdüz, yemyeşil bir ovaya inecekmişim yorgunluğu

sanki az sonra
o açılıp kapanan perde tamamen açılacak da
bütün manzara
’bir zirveden’ açıklığınca
ayağımın ve gözümün önüne serilecek
sanki bu anlık şimşek çakımları
bir güneş aydınlığına dönüp
karanlıkta kaybolanların bile görebileceği kadar ışıklı
girecek tüm anlamlar yüreğime

kısaca
sanki biraz sonra
ha desem hiç bir sır kalmayacak
ha desem kılımı bile kıpırdatmadan
göreceğim tüm olan biteni yalınlığıyla

sanki
şeylerin gerçek yüzlerini ve seni görebilecek
duyabileceğim sesinle beraber tüm sesleri
ve kendimi sende kaybedebileceğim
kendimi aramaktan vazgeçip
her yerin sana kestiğini anlatmama gerek kalmadan
sana kesmiş her şeyin tadına varacağım

ah o şimşekler
hani diyorum çaktığında sönmese
o perde açıdığında kapanmasa
parlayan şey kaybolmasa
öyle yakın ki herşeyin sen olduğu yer
ve ben öyle yakınım ki
senin dışında bir yer olmadığını kavramaya
senden kaçmanın da
sana varmanın da imkansızlığını


şaziye