Takılır ayaklarına ilkbahar
kapaklanırsın
On yedinde
çocukluğun uzak düşer yıldızlar kadar.
İsyan ederek,
karakışta dalında kalan yapraklara
sarılırsın ölüme

Yaralıyım anne
İyileşemeyecek kadar

Aklım buzdan bir küre,
donup kalmış o tarihte.
Elveda diyecek zaman aralığı tanımayan
zorunlu gidişlerde

Üzgünüm anne
Gülemeyecek kadar

Ruhumda efkar
Yüreğimde sevda var
Sevdim anne
unutamayacak kadar
Zaman çarkında ufalanmıyor
yastık altı hatıralar

Şehrin hoyrat dalgalarında
kaybolup gittik
Buluşamadık bir daha
o çınar altında

Bilirim!
Pis kokar durgun sular
O yüzdendi
dehşetengiz atlamamız akıntıya
korkusuzca.
Kum olduk
sel olduk
Nehrin iki yakasında
ayrı ayrı kül olduk

Anne!
Bir çocuk sevdim Abbasağa Parkı’nda
Sureti hâlâ aklımda
Bekliyorum
bitmeyen bi umutla