Ferhat ile Şirin efsanesi ya da hikâyesi çağları aşarak bugüne kadar gelebildiyse, bunun nedeni her şeyden önce belki de, iki ayrı yürekte filizlenen ama adeta tek bir yürekte imiş gibi kökleşen aşkın nelere kadir olduğunun hikâye içinde derin biçimde işlenmiş olmasıdır.

Hikâyenin dramatik örgüsü içinde sevginin duruluğu, her türlü çıkardan uzak oluşu, tam aksine kendini büyük bir gönül rahatlığı ile sevgili uğruna feda etmedeki tereddütsüzlük ve yine çok küçük bir umut kapısını aralıyor da olsa sevgiliye götürme ihtimali bulunan ufacık bir imkânın bile insanüstü bir gayret gösterilerek ve emek verilerek değerlendirilmesi birer pırlanta halka halinde bir birine ekleniveriyor.

Kalpleri birleşen, kaynaşan ve tekleşen aşıkların artık tek isteği kavuşmaktır. Kavuşma olmazsa yaşam zindan olacaktır. Bir arada olmanın veya bir araya getirecek bir yolda olmanın dışındaki tüm çıkış yolları aşıklar için yok hükmündedir. İşte bu nedenle ayrı iken beraber olma uğruna destanlar yazılır. Çok büyük engeller çıksa bile bir umut kapısı aranır. Var olan en küçük umut ışığına sarılır aşıklar.. Bu ışığın peşine düşerek
kendilerini en büyük zorlukların, acıların ve ateşin içine hiç duraksamadan atabilirler.

O halde Ferhat ile Şirin destanı umudun destanıdır.

Mavi Şaire Sündüz de zaten umutların şairesidir. Çok kıskandığı rengini, yani maviyi de umudun renginden almıştır. Ve her halde umudu, umudun destanı olan Ferhat ile Şirin'i aruzun da kendine has ihtişamıyla ancak bu kadar güzel şiirleştirebilen yine Mavi Şaire Sündüz olabilirdi ki; bunu mükemmel bir biçimde ortaya koyduğuna tanık oluyoruz.

Üstün emek, olağanüstü yükseklikteki estetik düzey ve romantik bir yorumla var ettiğin eserin için büyük içtenlikle tebrik ederim Sündüz... Selam ve sevgilerimle..