Masal Kuşları
inanmıyorsun şaka olduğuna acımın
yüzümün sana benzediği yalan çocukların nefesi kar kokar anne masal kuşları öldüğü zaman incinen ağaçların karnında yaşar yaprakların değer saçlarımı düğümleyen nasıl geçer ışığın yaraları anne inanmıyorsan yaşadığıma eğer kötülük ve korku aynı bedende yol alsa baharın mavisi sökülür kalbimizden batırsana ışığını anne anlatsana geceyi süsleyen gözlerin olduğunu düşünen başın mı taşın ruhunda rüzgar bahçelerine neden gömüyorlar yarınlarımızı bir kaç yaşın gülümsemesi mi anne bir kaç dalın kuruması mı dökülürken içinizdeki sıcaklığa yağmur üşüyen ellerini ısıtıyordu bulutların azalan çaresizliğim değildi anne göz yaşlarımla çoğalıyordum. |