Poyrazlar indi penceremden içeri
Üşümedim,
Düşlerle atlattım geceyi.



Sen indin gri bulutlardan
Biraz alev, biraz da kordun,
Yağmurlar boşandı gözlerimden…


Bir dolu fırtınası göründü ufuklardan
Hançerler saplandı yürek kapılarıma derinden…
Başka diyarların ardında
Kapıları kapatıp kendimle aldandım.


Ki ben!
Hangi afetlerin tufan karasıydım
Hangi yüreklerin yorgun sancısıydım?
Kendi firarımdım, asi dalgalarımda…
Kaç asır yalnızlığı saklardım da avuçlarımda
Sokulamazdım, köhne olmayan hiçbir limana.
Semazenler semah ederken huşu içinde
Bir güvercin uçururdum birden göğün koynuna
Nezaketten damlayan kırıntıları toplardım
Görmeden, acıların çileli elleri…



Nice yollara sen diye basar,
Yine sen diye başka yollara sapardım
Aşınmış kapıları yumruklardım.
Lakin duyulmazdı sessiz çığlıklarım.
Kimseler çıkmazdı buyur geç demek için içeri.
Öyle yorgun ve bitap gecelere asılırdım
Sürgün olurdum kendi masalımdan.
Daha bir sokulurdum, yalnızlığa çivili yanıma
İkiz kardeşimmiş gibi şimdi.



Ki ben!
Bilmezdim benden öylece kaçıp gidenleri…
Seyre dalardım feryatlara işlenmiş desenleri…
Ne güzeldi sen titreşen motifler…
Gece kokuyordu reçineler
Sen gelirdin o an yansımaya…



Ay ışığında yakamozlar düşerdi koynumdan
Bulutlar dökülürdü ellerimden, hepsi kederli.
Beklentiler savrulurken gecenin orta yerinden arş-a.
Bir hüzün dalgası yayılırdı Sema’ya…
İliklerime kadar üşürdü ruhum
Gökyüzünden düşüverince ilk kar…
İliklerdim ceketimi sonuna kadar.
Öylece kalırdım kapıda, yüreğimde bembeyaz bir ayaz.
Dizlerimde takatsiz bir niyaz…



Şimdi ben…
Sokulurdum dünden kalan, yarına.
Yorgun düşlerimin koynunda
Dalardım tüy kadar hafif bir rüyaya…
Sen dolanırdın ayaklarıma…
Nereye gitsem olurdu mevsim sonbahar…
Hazan solsa da
Sen kokardı bu bahar…

maide özgüç
28 Ağustos 2013