Aslıma VedamdırKeşmekeşliğimin çözülmezinde Her adım eşliğinde yalnızlığımın Köksüz ağacı hangi sağanak tutar ki yerinde Bin çapa atılsa toprağa Neşter değmiş ümitlerim yeşerir mi Çürürken köklerim Dallarım çiçek verir mi yeniden? Eridim Kalmadı aslım Suretimi kattım bohçama Ey, içinde kaybolduğum koca şehir Denizinden bir damlayı Toprakla çamurlayacağım Aklığına süreceğim yüzümün Çamurun çalınsın Yüreğimde götürdüklerimle Alnımda leken kalsın Karam.... Öylece duru ahvalde ayazlarım Failim meçhul yarınlarımda Vurdu beni çilekeşliğin Sen gözlerimin kenti, vazgeçilmezim Son bulsun artık azap rüzgârların Erisin ellerim avuçlarında Terlesin elimde yağmurların... Gittiğimde gölgem kalmayacak İzlerim olmayacak bu şehrin sokaklarında Varlığıyla yokluğu bilinmeyen bendimin Sorgusu olmayacak Ben geçtim buralardan ki, Hüviyetim sorulmayacak Karanlıklarında Ben yaşatacağım hatırımda Bir ağıt bir yas Bir nida duyulmayacak aslımdan Olmayacak ardımdan dökülen su bir tas… Sen Yalnız sen… Bin kat ziftin altına Gömdüğüm yürek sızım Yanarak alev-i mahşerinde Gönüllü günahkârım ellerinde Hercai düşlemlerin vedasıyla Sırtlayıp özlemini Yürek yangınımı yoldaş edip Aslıma vedamdır şimdi bu Şehr-i İzmir’im… Canan Korkmaz / İZMİR |