Gölge
Kanadı kırık bir kuş gibi;
Biraz mahzun, Çoğu zaman da kederli. Kim bilir, belki de boş bir tablo; İçinde bir ben, Bir de kara gölgem. Öyle ya, Uzaktık hep; Ben kendimle bir başıma, Sen ise himayende kim varsa. Ben bir kum tanesiydim, Sen ise, Çorak toprakların güneşi. Hep ama hep yalnız; Senin gölgende bile. Biraz umut kalmıştı, geleceğe dair; Çoktan yol verdim artık Pembe düşlere. Karanlık kaçınılmaz artık, Yaşananlar tek tanık. |