Bulamadım kendimi ,
garip dünyanın anlamsız telaşında;
İçimde nice ölümler kurmuşum
yar’e ısmarlama ölümler...
Dışımda cenazeler..,
kaldırılırken bedenim içimden
Her bir adımda yer değiştiren acılar ile
Hiç tükenmeyeceğini zannedip,
Gönlüme saydığım hasret ile tükendim


Birbirine kenetlenmiş şehirler gibi yalnızlığım
Ruhum diri bir nefes sanki canımda
Ölüm dedi hep dudaklarım
uzak diyarlara dalar gözlerim
Biraz uzak tenha bakışlarım
Sallanır umuda pençe vurulan yarınlar
Ağır bir yük taşır kirpiklerim
Ağır veballer sırtlanır sevda sırtına


İçinden geçtim hasretin, ta.. içinden.
Tam orta yerinde bir cenin daha
Uyanmaz belki sensizlik sabahına...
Uyku tutmaz gecenin, karanlık gözünü
Gündüzler çekilmez oldu
Gecenin ürpertici alışık günahına
Evren koşar insan oğlunun affına,
Dua..Dua....


Bir zifir bekçisi yarınlar güneşe
Ismarlama aşklar cehennemine
Bir yangın küller savrulmaz alevsiz
Gönül dediğin sur’ile ölür ve dirilir
Ruh günahın işkence adresidir.


Savrulur yazgısını kirlettiğin ömür
Susar bülbüller çaresiz...
sus ’ar’ gece ellerinden
Karanlık gündüze hamile
Ar’sızlar, içine kapanık cümleler
Yanar bu matem
Yangını sabaha çıkmaz kül
Yanar gönl-ü aşk..!
Divana, döne döne yanar bedenim...

Yazarı:
Serdar Özyanız