KimlikKİMLİK Yıkayıp birdenbire Kubbesiz abartıları Çoktan astık bir mandalla. Üzerlerinden ne güneşler geçti. Kökünden koparıp yürekleri Bütün cilalarını soyup zımparaladık; Çırılçıplak kayın cesedi. Ayaklarımızın altında sürgit, Acıyacak. Bizim de liflerimiz Kopmasına birkaç mevsim yeter. Biriktirdiğimiz yapraklar daha sarı daha bir kuru. Sarnıçlara kaçtı bütün birikmelerimiz. Kim bilir, Hangi deniz koynunda besler. Yanaşımları "utandık zamanlara" bıraktık Uzak bir kuş sürüsüne, Takılıp sürüklendik. Adsız bulutlar yığıldı göz uçlarımıza Kaldık eşiğinde, gece denilen ayyaşın. Ayılmak uzun sürdü: Ayrılmak, O kadar kısa; dokunmak, O kadar kısa; Milyar yıllık zamanda. Ve çoktan kovaladık gölgelerimizi Biz yoktuk aslında... |
Kabul,sabır ve şükürle huzur bulmuyor mu insan
Yani son basamağa varmış ve orayı da aşacak şiiriniz güzel,derken bir kaç mısra şiiri mi aktarma isteği duydum,şöyle
YAZILMIYOR ARZUHAL
Detaylar tetikledi oyalanmak zil zurna
Bir gürültü koptu ki mısra sukun arar
İstesekte yaşama yazolmıyor arzuhal
Gerçek doğrudan uzak ne çok yüzü yaşamın
Üç vakite yem işte gönderilen bedenler
Dünya dışı istekler hisse monte edilmiş
Hayel kaplı beyinden insana inen yetmez
Oluşacak boşluğa bir boyut gösterimde
Şiir yüreğinize sağlık,saygımla