Üslup sorunsalını halletmiş şairleri seviyorum.

Onlar ki bir incir çekirdeğini altın kasede sunmayı başaranlardır.

Öteden beri; Haşim , Yahya Kemal, Nazım, Dranas...damarına bağlı bir

şiir heveslisi olarak,bu vadide yalnız olmadığımı görüp umutlanıyorum.

Şiiri, meaninin mağrur ve kunt söyleminden ipeksi bir musukiye

dönüştüren bu şairlerin bilinçaltlarındaki ritm beni büyülüyor.

Yukarıdaki şiirde aman aman bir anlam yok evet, fakat sözcüklerin

bağlamda (söz diziminde) sarmaş dolaş oluşu, musukiyle çağrışımla

çizilen resmin senkronize uyumu şiiri elimizde olmadan sevmemizi

sağlıyor.

Şiirde hatalar yok mu, var elbet:

Aşağıya aldığım son bent, ki şiirin en güzel nağmelerinin şakıdığı

bölümüdür.Bu bent, üslup olarak ne kadar başarılıysa, içerik olarak o

kadar kadüktür.

Okuyalım:

"Ah yağmurların eksilmesin Anadolu
Toprağın böyle olmasa
Nereye gizlenir bunca kızın
Nereye gizlenir bunca yalnızın
Gözyaşları.."

Şair kızların ve yalnızların gizlendiği evsin olarak imlediği toprak için,

"toprağın böyle olamasa" diyor.

İyi de nasıl?

"Böyle" zarfı belli ki olumlu anlamda kullanılmış.

Toprak sürülmüş mü, nadasa mı bırakılmış, sert mi yumuşak mı...

Şimdi şair içinden:"Yahu hoca, bari siz yapmayın, tabi ki "toprak"

göstergesiyle imlenen, Veysel'in "sadık yâri"dir.Anlayın kardeşim

gari..."diyordur; ama sesleri bir müzisyen titizliğiyle dizme başarısı

gösteren bir şairin, toprağın insanları saklama kudretini isabetle

betimleyecek bir sıfat da bulması gerekirdi, diye düşünüyorum.

Her şeye rağmen, şair anadan doğma şair, şiir de Cahit Kulebi

sıcaklığında buram buram Anadolu kokuyor.

Çok başarılı buldum.

Kutluyoruz şair.








Mehmet Binboğa. tarafından 6/19/2013 3:43:25 AM zamanında düzenlenmiştir.