Saat sabahın dokuzuydu
Soğuktu abartısız içim
Üşüyordum
Ve sen sevgili
Hala uyanmamıştın, gelmemiştin bana
Ülkemin doğusu gibiydi düşlerim
Memleket hasreti gibiydi gülüşlerim
Vatanımdı o benim
Dokunacak kalabalığımdı
Dokundukça çoğalacak telaşımdı
Ve mevsimlere inat içime doğan baharımdı

Saat sabahın dokuzuydu
kış gibi soğuktu ellerim
Parmaklarım birbirine kavuşmuyordu
Ve sen sevgili
Hala dokunmamıştın, okşamamıştın ellerimi
Diclenin serin suları gibiydin
Biraz hırçındın
Bir o kadarda asil
Ve bir çiçeğin özüydün

Saat sabahın dokuzuydu
Işıkları söndürülmüş bir karanlıktı gözlerim
Senden başka kimseyi görmüyordum
Ve sen sevgili
Hala gözlerimi görememiştin, yurdum diyememiştin
Fıratın direnci gibiydin
Bir yanın darmadağındı
Bir yanın direnişteydi
Ve bir o kadarda cesurdun

Saat sabahın dokuzuydu
Islanmış toprak gibi kokuyordu tenim
Ve sen sevgili
Hala toprağıma yağmur olamamıştın
Ama sen benim dünyam olmuştun
Gecemi aydınlatan ayım
Gündüzüme doğan güneşim olmuştun
Yoluma yoldaş olmuştun
Ne gariptir ki
Ben seni yıllar önce sevmişim gibi
Bir şarap gibi yıllanmışsın sevgili
Aşk olmuşsun
Sen bir aşk’sın sevgili
Sen bir aşk’sın
Sen aşk’larında en güzelisin
Kırmızı bir şarapsın
Sen şaraplarında en güzelisin sevgili

Saat sabahın dokuzuydu
Saçımla tırnağım arasına sıkışmış bir haldeydim
Ve sen sevgili
Hala saçıma dokunamamıştın, okşayamamıştın
O narin parmaklarınla sevememiştin
Ama ben senin saçlarına her sabah dokunurum
Her sabah saçlarına dolanır parmaklarım
Ve her sabah yüzünü avuçlarıma alırım
Yüzünü avuçlarımla severim
Ve dudaklarında gezinir parmaklarım
Islak ve nemli dudaklarında
O dudaklarında nefes alırım
Ben bunların hepsini her sabah yaparım
Ve sen sevgili
Her sabah bunları yapmama izin verirsen
Sen izin verdikçe
Ben her sabahın dokuzunda sende olurum
Ve her sabahın dokuzunda sende doğarım
Ertesi günün dokuzuna kadar sende yaşarım
Sen bunları yapmama izin verirsen
Ben her sabahın dokuzunda sende yaşarım
Ve her sabahın dokuzunda sende olurum...

İbrahim DALKILIÇ