yaşam kavgaya karışmış
iki ateş arasında kalan
yetim bir sevgiliye benziyor.

hangi tarafından tutunsan
gerçeğin tutukludur,

zihnini kurcalayan
belkiler yüzünden.

saatlere, dakikalara bölünmüş
sahnelerin bütün kayıp oyuncuları ,

oyun oynarken unutma mış mı
ölüm duygusunu?

tatlı tatlı yaşarken
sahte güçlerine inanıp.

ojeli ellerin kutsadığı
garip bir dünya da
onlara armağan edilmiş
kaç zavallı mahkum var
elleri nasır tutan.

zengin ağızları süsleyen purolar
gencecik hayatların
ömrünü sömürürken,

hangi hayatın
rüyasını kursun ki gözlerim
ruhum acı çekerken.

gecenin kulağıma fısıldadığı
ince çığlıklar,
ruhumu göğe çekerken

hala yaşadıklarından ders almamış
insanları dövüyorum,
yarım ağız dolusu küfürlerlmle.

bir manga askerin
hedefine dikilmiş tahta gibi
kendi ruhumu kurşunluyorum
başımı yastığa koyduğum her gece,

yeni doğmuş çocukların kaderi
daha doğmadan ihanete uğramış.

gençlik öfkenin doğurduğu
hislere eğilip suçluluğunu
fakirliğiyle barındırırken,

şiddet yeni ölümleri dikecek
toprağın bağrına
binlerce günahsızı.

işte yaşam aslın da yetim
bir sevgiliye benziyor,

fazla okşasan şımarır
çok istersen koparır
orantsı olmayan
eksik hesabın denklemi gibi
durmadan kurcalar
doğruda birleşinceye dek.

zaman devrildikçe
dünya nasılsa yorulup düşecek
benim gibi.
sonu olmayan boşluğa .

ortada sevgili yok ben yokum.