vakur bir sızı yaladığında içini...


sen bilmezsin
tutuklu uykular belerdim sabaha
asfalt incesi saçlarda geceler
kaybolur ellerim
gerdanlara yağarken çiy
mavi en arzuhâl rengiydi
rıhtımlara tutunur sesim
zambak rengi gökler vardı
nerede elimi tutsa orası çimdi
ne zaman omuzlasa başımı serilir nevresim


buhurundan solfeji kanardı nağmelerin
bilir misin
ıtırı biri bin kokâr hercâi menekşelerin
sokulur huzur teninden içeri
sıvanır nemrut bile olsan yüzüne
yeni doğmuş bir kedi yavrusunu okşar gibi
saçma sapan şarkılar söyle korkma
o anlar
her kadın gözü kapalı ayırır
bir deliyle deli gibi seveni



ırardı bâzen aynalar
şeytanlar aramıza işer
aralardım bin bir yalanlarla sözümona birbirine yapışan flasterleri
can eriği toplardım sabaha dek!
her duman biraz islidir elbet
her yara da biraz kirlidir bilerek
- yâr-ı çapkınlık gibi-

bilirdim
ya ikiye bir kala düşerdi kale
en geç üçü beş
toplanır tüm yılkılar iki üç heceye
sıratın iki yanı da bahardır
öpersin bir güzelce
haşmetli aşk binâları kurarsın eteklerine
bir "efendim " deyişi vardır misâl
ince belli bir dal rüzgârda süzülürmüşce
hele
kıskanmış kısık ateş "canımın içi" bakış
tüm kuramları yıkar bir güzel
en âsi dağları ovaya yatırır, lâl gibi

sen bilmezsin ama

bilmezsin âmâ yalnızlık

vakur bir sızı yaladığında içini!








ToprağınSesi











.