Beni en iyi şiir anlar,
ne zaman özlesem
yemyeşil başak kokusu gelir aklıma
sılayı bekleyen
elleri ocak’ta yüreği kadar yanmamış
teri sabah çörek kokulu analar



Sonra yıkılır ruhumun
hapsolmuş bedenimde
balçık kerpiçlerden duvarları
bir boşlukta ararım kendimi
sonra ya bir şiirde bulurum
ya da bir durakta


bilirim yakındır
bir çocuğun bana yer vermesi
akların kararlı ve daha istekli
önümdeki son durak kadar, serpilmesi



sokaktaki çocuğun flüt nağmesi
hassastır yüreğimin zarları o an
kızgın güneş yakmaz da tenimi
deler geçer acımadan
hatrıma gelen başaklara
güneş pırıltıları değmesi


sana verdiğim söz,
güneş gibi parlayan gözlerinin içidir
yıkılmaz, sönmez ama
bir o kadar da acıdır bilesin
yarı yıkık eski evimin duvarlarında
yankılanan çocukluğumun sedası gibi

kim bilir belki bu acı
tam göç edemediğim içindir...




seven insan kızmaz...
Küser, incinir, kırılır ..





Değerli seçici kurula ve yöneticilere teşekkürler.



25.05.2013