Sarmaşıklara tırmanırdık geceleri
Narin ellerimiz kanamazdı hiç dikenlerden
Azda olsa unuturduk karanlığı
Uzaklaşırdık barut kokan kaldırımlardan
İnandığımız en güzel masaldı belki de bu



Avuçlarımıza sığdırmıştık
Tüm evsiz kalan kelebekleri
Omuzumuzda dünyanın yükü
Dilek tutulan uğur böcekleri,
Bize uğrardı hep
Evimizin önünden geçerdi
Kırmızı başlıklı kız
Birde yastık tüyünden dedemin sakalları





Ah ne sevdalar birikti içimizde
Yağmurda kokan yanık topraklar gibi
Akan nehirlere kavuşan kuru yapraklar gibi
Kulaklarımızda annemizin ninnileri
Bu yüzden korkutmazdı
Soğuk duvarların ölüm iniltisi



Hani sebepsiz bir tebessüm olur ya bazen
İşte öyle kanatlanır minik kalbim
Hiç görmeden sevdiklerim
O kadar masum ve keskin ki
Karları eriten kış güneşi misali
Kanayan parmağıma üfleyen abimin nefesi
Ama hiç bilmezdim Birgün
Hep sevindiren bu masalların
Bana şiir yazanları üzeceğini.






Paylaştığımız bu şiiri güne getiren seçki kuruluna,

ve bizleri yorumlarıyla ve ziyaretleriyle onure eden değerli kalemlere

Rim adına herkese sonsuz şükranlarımı sunuyorum.

Unutmamaya söz verdiğim bu anımın böyle bir nişaneyle mühürlenmesini çok istemiştim açıkçası.

Saygı ve sevgiyle.



Ahmet Üveys / 27,11,23