Ah şu yalnızlık halleri...
Duvarlara, şarkılara, sayfalara,
elindeki saza ve derin nefeslerle çekilip
sonra efkarla savrulan dumana pay ederek,
yarı uykulu yarı uykusuz geçen
gecenin sabahında,
daha afyon patlamadan,
ensede patlayan okkalı bir tokat gibi
üç adım öne tökezle tip,
" sen hala burada mısın? " dedirten,

Ama, o şamarın tesirinden midir nedir,
beynin düşünme ve tahlil etme hücrelerini
aktif hale getiren,
Bin bir sorunun zihni alabora ederek uçuştuğu,
Her cevabın başka bir soruyla buluştuğu,
Yaşam gailesi içinde ertelenen ya da
" şimdi buna vaktim yok " diyerek aykırıla nan
duyguları daha çok kışkırtan,

Özlemin , sitemin , pişmanlığın ,
itirafın , aşkın, sevdanın, yönelişin,
ibadetin bünyede ne kadarıyla
var olduğunun tespit edildiği,
velhasıl manevi bünyenin yara aldığı
her hassanın onarıldığı, inziva anları....

Biraz melankolik, Biraz şizoid.
Ama hesap bitip kapı açıldığında,
eşikten atılan ilk adım, verilen kararların
dinçliğinde ve taptaze.

İnsana yalnızlık hissini veren,
beklentilerinin beklediği gibi
tatmin edilemeyişi midir?
Yoksa, hissedişlerinin, yönelişlerinin,
ondan beklentileri olanları
hayal kırıklığına uğratmış olması mıdır?

Yoksa neden yeniden çocuk olmayı,
her şeye sıfırdan başlamayı,
hatta mümkünse hep çocuk kalmayı
ister olsun ki insan?
Ya da neden ölüm cazibeli gelsin ki,
Açmazlar sıkıştırdığında,
ne gariptir ki binlerce yıldan bu yana,
ya " keşke çocuk olsam" der,
ya da "ölsem de kurtulsam " der insan.
Oysa, içindeki çocuğun farkına vararak
ve ölümü hiç unutmayarak
yaşayabilmeyi başarmanın bir yolu olmalı....

...SELDA İYİEKMEKÇİ...