***
Bu gün analar günüymüş...
Sənin gününmüş,ana!
Sən yoxsan ki...
Dün məzarına getmişdim,
çiçək qoymağa.
Bahçemizin sarı
çiçəkləri vardı ya...
Sən də sevərdin sarını,
mənim sevdiyim kimi.
Bilirdin sarıdan
hoşlandığımı,
həp sarışınları
sevdiyimi bilirdin.
Bəlkə də o yüzdən
sevərdin sarını,
həm də sarı çiçəkləri...
Ruhuna gətirmişdim
sarı çiçəklərin kokusunu.
Öylə baxırdın ki,resmindən...
Daşa çizilmiş gözlərində
üzüntü,hüzn varmış
kimiydi.
Sanki,uzun bir ayrılığa
yola salırmış,
heç zaman ğeri dönməyəcək
trenlərin pəncərələrinə
baxırmış kimi
baxırdın mənə.
Boğazıma tıxanmış nəfəsim
sinəmdə ağrılara dönür,
gözlərimdə nəmlənirdi.
Ağlayırdım,ana,
ayrılığına ağlayırdım!
Görsələr nə olurmuş ki?!
Sənin mübarək adına
tanrının yapdığı sevginin
qəlbimin ən dərin yerlərində
hanki hislere dönüşdüyünü
anlata bilseydim,ana.
Anlata bilseydim,
çocukluğumu gəzdirdiyin
qucağının hərarətini.
Anlata bilseydim,
xəstəykən alnıma qoyduğun
əllərinin müdhiş sərinliyini.
Sevincimə gülümsəyən
baxışlarının nəvazişini
anlata bilseydim.
Soyuqdan üşüyən əllərimi
nəfəsinlə qızdırırkən
içindən gələn o
hovultuların bircəciyinə,
yolumu bəklədiyin anların bircə
dəqiqəsinə,
yuxusuz gecələrinin bircə
saniyəsinə
dəyərmi,
sənin için yaptıklarım.
Əsla...
Bu gün sənin gününmüş,
ana!
Hatıralarının huzur günü,
hayallarının anım günü.
Hər gələn günüm,
hər geçən günüm
sənin için olsun,
ana!
Bu gün analar günüymüş!
***