Ben yoksam çay var.
Şeker yerine geçen sözlerim,
İçini ısıtan gözlerim,
Çay kaşığımı da muzurluk olsun diye senin bardağına atışım da var mı?

Ben yoksam menemen var.
Bir tavada iki kişilik mi?
Gözlerime bakarken pardesüne döküşün,
Çoğunu sana yedirip de hepsini o yedi, bana bırakmadı diye senle uğraşışım da var mı?

Ben yoksam tavla var.
Zarı sallamadan atışım,
Ben pulları dizmeyi bilmiyorum deyişim,
Son oynadığımız gün ki gibi sana bilerek yenilişim, mars oluşum da var mı?

Ben yoksam yokumdur değil mi?
Hiç hayatında olmamışımdır öyle mi?
Tüm bunlar beni unutmak için mi?

Ben yokum evet ama hayatında hala çay var, menemen var ve tavla var.
Ben yokum ya artık aile boyu neşe satın almışsınızdır kendinize.
Ben yokum ya işte temel hak ve özgürlüklerini tekrar geçirdin eline.
Köleleştiren bir ben, seni kısıtlayan, bir şeyleri sana direten bir ben yokum işte.
Ben yokken de mutlu olursun, ol da zaten çünkü hayat çok kısa.

Ben yoksam düğünlerde kafana göre oynarsın kızanın yok.
Ben yoksam çocukluk arkadaşın erkek bile olsa konuşabilirsin kıskananın yok.
Ben yoksam herkesle her yere gidebilirsin birisi laf atar mı diye düşünenin yok.
Ben yoksam küfürler yok, günahlar yok, kötülükler yok.
Ben yoksam iki dakika mesaj atmazsan nerdesin sen diye sövüp sayanın yok.
Ben yoksam evet özgürsün işte.

Yalan yok senden ayrılırken çok kızdım sana.
İçimden etmesem de sözlerimle yazılarımla çok beddua ettim sana.
Etmiyorum artık ve tüm kötü sözlerimi geri alıyorum.
Mutlu olmanı istiyorum.
Kiminle mutlu olacaksan, olabileceksen onunla çok mutlu olmanı istiyorum.
Sen her şeye, herkese inat mutlu olmalısın hayatında ben olmasam bile.

Biliyorum artık gerçekten anladım ki;
Biz ayrılmışız.
Öncekiler gibi bir ayrılık değilmiş bu sefer ki
Harbiden yani hakikaten ayrılmışız.

Bir Poyraz ile Cimcime masalıydı bizimkisi.
Her masal gibi bizim masalımız da bitti...

Şimdi ister sen git istersen ben gidiyim.
İster sen gitmiş ol istersen ben gitmiş oluyum.
Sonuçta biz bittik.
Sen de haksız değilsin ben de
Haksız olanlar yendi bizi.
Onlar kazandı, aşkımız kaybetti.
Şimdi biz ayrıldık ya onlar daha mutlu mu?
Hani sen yani sen ben varken derslerin hep kötüymüş ya şimdi düzeldi mi?
Yani sen şimdi ben yokken ben varkenkinden daha fazla mutlu musun?
Sabah uyandığında bir günaydın mesajını
Ya da geceleri ezbere bildiğim üç beş tane şiiri dinlemeyi gerçekten istemiyor musun?
Gene gelse montunun iç cebine gül saklamış olsa diye içinden hiç geçirmiyor musun?
Ağladığımda burnumu kendim silmeye alıştım artık demiştin, gerçekten alıştın mı?
Bu kadar çabuk alışabildin mi?
Ben hala tavlada pulları kendi başıma dizmeye alışamadım.
Gene Sadri Alışık’ın bir filmine denk geldim sabahın köründe.
"Evlense de kurtulsam." diyordu Osman Hafiftengariban sevdiği kız için.
Sen tabi okulun var daha evlenemezsin ama
Kendine bir sevgili bulsan da kurtulsam.
Mecburen taş basarım ben de o zaman tabi Sadri Alışık abim gibi.
İnternetteki sayfalarından takip ederim ben de seni.
Gizliden gizliye, böyle yeni bir resim koymuş mu diye,
Acıklı bir yazı ya da neşeli bişeyler paylaş mı diye hep bakarım.
Bazen üstüme alınırım orada yazdıklarını unutmamış beni
Kızmalı, laf sokmalı şeyler de paylaşsa bana hitaben paylaşmış diye sevinirim.
Birisi biyerlere yazı yazıp altına cimcime yazsa sen yazmışsın gibi, bana yazmışsın gibi sevinirim.

Ben yoksam çayın, menemenin, tavlan olsun tabi.
Ben yoksam eşin, çocukların, güldüğün fotoğrafların olsun tabi.
Kimse vazgeçilmez değil diyorlar ya ben de senin vazgeçilmezin olmayıveriyim.
Sen mutlu ol, uzun ömrün, neşeli yuvan ve ailen olsun da
Sana ve gülen yüzüne bişey olmasın da
Gerisinin anasını satıyım.

Ben senden sonra yaralı kurt misaliyim.
Senden önceki hayatıma dönmek istedim dönemedim.
Konuşamadım, susamadım, gülemedim, ağlayamadım.
Senden önce az buçuk havam vardı, senden sonra onu da bulamadım.
Şimdi ne yaparım nasıl ederim şimdilik bilmiyorum.
Evimden gece gündüz çıkamıyorum.
Çarşıya pazara gidemiyorum.
Arkadaşların hiç birisi seni hiç tanımadı ama ben gene de seni soracaklar diye korkuyorum.
Eski işimi de yapamadım dedimya senden önceki hayatımda tutunamadım diye.
Para lazım evdekilere işim yok.
İş arayacak bulacak çalışacak gücüm yok.
Gücü falan da geçtim bi neşem bi amacım yok.
Ama gerçekten para lazım evdekilere.
Babam da çalışamıyor artık.
İş bulma kurumunda gördüm dershanenin birine adam alacaklarmış.
Öğretmenlik değil ama çalışmam lazım.
Bu hüzünlü halimle beni kabul ederler mi bilmiyorum.
Ama iyi kötü iş bulmam lazım.
Aslında herkeslerden kaçasım var.
Böyle ne biliyim İstanbul’da eskisi gibi tiyatro oynamayı bile düşündüm.
Ama evdekilere para lazım.
Babam da çalışamıyor artık.
Zaten bir amacım da yok artık.
Sadece iş arıyorum...