tahta kapılar iniliyor
yaprakların gölgeleri avazında
kahır içine işlemiş
salınıyor pervazında

doğruluyorum
omuzlarım çökmüş
dikleniyorum
bedenim göçmüş

vuruyorum kendimi
sızıyorum bir çıkmaza
buz gibi bir yel doğruluyor anlıma
elimin tersiyle itiyorum
kayıyorum yaprak hışırtılarına


kaldırıyorum başımı
çekiyorum gözlerimi geceden
yıldızlar soluklaşıyor
ay boğuluyor yakamozlarda
sövüyorum ezber yasaklara
söküyorum pankartları
yırtıyorum ne varsa

buğusu çarpıyor yüzüme
kirpiklerimde deniz tuzu çatlıyor
bir dalga dövüyor tekneyi
rıhtımda sessizlik patlıyor

körkütük sövecektim
bırakacaktım kendimi çoktan
bir vurgun kudurdu sahilimde
çektim sesimi hiç yoktan


avuçlarımda titreyen bir şişe
damarlarımda demlenecekti
bağıracaktım ağız dolusu
aortlarım şişecekti


kilitlenmişim bir deli açmaza
avuçlarıma kırmızının sıcaklığı
elimde cam patlıyor
yığılıyorum bir kayanın ensesine
gece uykuda çatlıyor

amansız bir acıyla flörtteyim
içimde kesik bir hararet
aşiyan yüreğimde gözlerinin konukluğu
yüzün tayfunlara emanet


küllerin tılsımına gömüp sigaramı
sarı parmak uçlarımı harlıyorum
çivit sabahların vurdumduymaz telaşında
geceyi hamağında sallıyorum

doğum sancılarıyla inlemekteyken bir al şafak
ufkum hedefsiz patikalara tutsak
savuruyorken deli poyraz bir yele saçlarımı
yürüyorum ağır aksak

ey sevgili
birazdan uyanacak gün
tekrarlar vazgeçmez huyundan
geç kalıyorsun yine
gece atacak seni koynundan


bak şimdi
bak ellerim yüzüme siper
dizlerim böğrüme emanet
çek kendini benden
bitsin bu esaret


hasan polat