tökezlenip kalıyorum
yığıntı bir gecenin
sığıntı hasretlerine

inciniyor dallarımda yapraklar
bulutların gölgesi yıkanıyor küllerimde
umarsızca uyanıyorken çiğdemler
sancılı bir hasret palazlanıyor ellerimde
yüzümde çocuksu bir utangaçlık
içim yanıyor be can
yüreğim ölümlü artık

kim tutabilir ki içimdeki kutsamışlığı
kim nişanlayabilir sırra kadem basmışlığı
bu gece
hüznüm kayıp giden yıldızlara yük
bu gece
hüznüm senden büyük

düşmüşüm bir ölü dalgaya
presleniyor içimdeki mahşeri sessizlik
eziliyor, sıkılıyorum
zıpkınlar boşalıyor sırtıma
içim deşiliyor, yırtınıyorum

bir sazın ağır aksak telinde
türkülerim göçüyor sürgün kentlerine
can alıp can veriyorum bir turna kanadında
bak ne kadar yakın
ve
ne kadar uzağım sana


ruhum,kör bir denklem
kuralsız bir bilmece
rengi soluyor mavinin
gözlerin
gözlerime çok uzak bu gece

düşüyorum ezber yollarına
omuzlarımda senden kalma vurgunlar
şehrine sızmaktayım şimdi
üzerime bir dağ göçüyor
böğrüme gömüyorum ellerimi


mısralarım zonkluyor
bak ne kadar tedirginim
bir iç savaş kazınıyor hücrelerime
karşı bir çaresizliğin
manifestosu yazılıyor fersizliğime


bir tan vakti
deşilmiş toprağıma bir filiz sürülüyor
bozuluyor umutsuz düşlerin tılsımı
dirseklerim parçalanmış
bölünmüşüm hasretlere bir kere
dizlerim kan
yüzüm ter içinde

düşüyorum tekrar ve ezber yollarına
dik yamaçlarında emekliyorum
dilimde acemice bir ezgi
caddelerinde voltalatıyorum hasretimi
olacak olan olmuş
delirmişim bir kere
kim değiştirebilir ki
kimin haddine

usulca uzatıyorum başımı
uykudasın kıyamıyorum
yapışıyor menteşesine cırtlak bir inilti
kapını kapıyorum
yığılıyor çaresizliğim avluna
düşüyorum
tünüyor bedenime soğuk bir puştluk
üşüyor
üşüyorum

alıp yeşil parkamı sırtıma
çekip başımı omuzlarımın çatalına
gidiyorum
bakma bana
gidiyorum
bedenim işgal altında

şiir ve yorum: hasan polat