Aslında benim gibilerin hikayesi hiç değişmez.
Bu;
Yalancı, sevmek nedir bilmeyen, sözünde durmayan kızları seven:
benim gibi gerzek erkeklerin hikayesidir.
Hiç bi zaman da değişmez bu hikaye!
İnsan sınıfına geçen bu hanfendiler iyice heveslerini alırlar,
Dalgalarını geçerler,
Romantik uyuzlarını kaşırlar bi müddet
Sonra baktılar ki iş ciddiye gidiyor,
Cııızzz...

Hatırladığım o şiir yarışmasını kazanmıştı.
Ve ben ona ilk kültür merkezinin önünde rastlamıştım.
Evliya türbesine tükürmüş gibi çarpılmıştım onu görünce.
Hiç sevmemiş beni meğerse...
Benim ondan başka hiç bir isteğim yoktu.
Devlet kapısında bir iş bulacaktım.
Okulunu bitirince de hemen düğünümüz,
Evimiz,
Namuslu ekmeğimiz,
Sonra bebeklerimiz, çocuklarımız...
O kadar salakmışım ki bunların hepsini gerçekten olacak sanmışım.

Şu olanlara inanamıyorum.
İnanmamak için kahroluyorum.

O kadar güzel gözükmüştü ki gözüme;
Annemden bile güzeldi...
Canımdı, gözümdü, bütün ömrümdü.
Sümüklümdü.
Gölgemizin resmini çeken,
Beni bütün yalanlarına inandıran,
Şu götveren dünyada yalanlarına bile razı olduğum tek canlıydı.
Yolda yürürken koluma giren,
Kavlayan yüzümdeki kavlakları tek tek alanımdı...

Peki ya şimdi?
Kim bilir?
Belki de; o erkekle, bu erkekle, şu erkekle...