Acılarımın tutuştuğu bir gecede
Karanlık sokakların sessiz çığlıkları arasında koşuyorum
Caddeler ıslak ve sessiz
Ve kimsesiz
Ve kimliksiz
Yapayalnızım
Bir tek sokak lambaları tanık
Ömrümün son deminde olduğuma
Bir kedi gibi kıvrılsam diyorum
Şuracıkta uyusam
Yalnızlığıma kimse ilişmese diyorum
Kimse nefesimde ısınmasa
Kimse kanayan yarama karışmasa
Ve kimse baharın renkleriyle oynamasa diyorum
Oynamasa kuşların cıvıltılarıyla
Çiçeklerin kokularıyla oynamasalar
Güneşin parlayan yüzüne gölge düşürmeseler diyorum
Ve giderayak suskunluğuma sonbahar olmasalar
Ve hiç bir acıma bıçak saplamasalar
Kanatmasalar, kabuk bağlamış yaralarımı
İyileştiğimi görmeselerde olur
Acılarımın tutuştuğu bir gece
Beni bana bıraksalar
Basıp geçmeseler
Yüreğimin ıslak perdelerine
Gölgesinde kış olmaya razı olduğum sokaklara barikat kurmasalar
Kalbimin soğuk odalarına çığ düşürmeseler
Keşke sabah olmadan
Beni bana bıraksalar

Daracık sokaklarda kıvrılıp bir kedi gibi uyusam
Ve üstüme bir gazete bile sermeseler
Ve bir gece düşlerime pusu kurmasalar
Sokak lambalarının tanık olduğu kaldırımlarda
Bir kedi gibi kıvrılıp uyusam
Uyusam hiç uyanmadan
Beton yığınlarının arasında kalsa özlemlerim
Ve sürgüsü paslı demir kapılar yüzüme kapansa
Yurdundan sürgüne gönderilmiş bir serçe gibi
Kendi koynumda bir mezar taşı olsam
Sonra hiç birşey hatırlamasamda olur

Acılarımın tutuştuğu bir gece
Beni bana bıraksalar
Kalbimi ihanetler uğruna yaksam
Kendi karanlığımdan hiç uyanmadan
Ve çekip gitsem
Sürgünde kaldığım yokluğundan

İbrahim Dalkılıç.