Hapsolmuş yer altı zindanlarında,
Gün ışığını vücudumda bulan bendim.
Her zaman elimi semaya açıp dua ederdim.
Oturup suskun kalan sendin.
Çaresizlik içinde olmaktan vazgeçmezdin.
Prangalarla tutsak kalsakta burada,
Bir şansımızın olduğunu düşünürdüm.
Olmasa da;
Elimizde bir balta,
Ümitle zincire vuran bendim.
Sen izlerdin.
Nöbetçiler gezerdi.
Bilirdiler ki senin ne kadar yılgın olduğunu,
Parmaklıkların önünden geçmezlerdi.
Sense onların ayak seslerini dinlerdin.
Onların ağzına dolanmış bir şarkı olduğu zaman;
Biliyormuşçasına,
Onlara eşlik ederdin.
Baltayı gören bendim.
Sense çaresizliği tercih ettin.
Zindanın anahtarı cebimdeydi oysa...
Sende biraz umut olsa,
Nöbetçileri kandırmak için yılgın gözükürdün.
Bense delicesine vururdum prangaya.
Seni alır,
Yılgınlıklarını bırakırdım orda.
Ne de olsa,
Olmayan anahtar cebimdeydi.
El uzatsan bana,
Nöbetçiler beş dakika sonra
Bizi görmezlerdi...