Ta kendimi bıraktığım yerden geliyorum ...



Şehir sırtlamış karanlığı
omuzumda yokluğunun ağırlığı
bende yastladım başımı omuzuna şehrin
sokağa dökülen ışıklar gibi
dökülüyor içim ..



Oysa bir zamanlar
güneş rengi saçların
dökülürdü parmaklarımdan,
alacakaranlıkta,
alacaklı esen bir rüzgar
alacaktı
ardında,

yürek değmemiş hüzünler
hiçliği burnunda yaşam
ve tüyü bitmemiş bir umut...


Ben demiyorum yürek sızım
zayıf yaratılmış insan
kendimdende biliyorum aslında


nasıl dayanılır kopan fırtınaya ansızın
bir intihar değil bu inan
ki hangi kuru yaprak dayanmış rüzgarın fısıltısına !



Geceleri öp sevgili
Toprağım yurdunun karanlığında
Şarkılarımızı mırıldan ardından
Savrulsun küllerim
Hüzün kokan dudağında

Gece uyurken ışıkları söndürme
Ürkerim, korkarım, rahat uyuyamam
Girdiğin hiç bir odanın kapısını kapatma
Kemiklerim sızlar dayanamam ...




şimdi gidiyorum
git de gör halimi !
ben yine bıraktığın o yerdeyim ...



Ahmed Üveys