/


Ses’ten iz sürebilmekti en büyük hünerimiz
her sesi iz bellemekle yanıldık ama
bir de baktık ki;
sessizliğin anlattıklarını dinlemeyi unutmuşuz

Uykumuz ağır bastı sonra
gözlerimiz küçüldü,
yuvalarına kaçmak için fırsat kollar oldu
gözleri küçüldükçe
gördükleri azalmıyordu insanın.
ve biz yanılmaya devam ediyorduk.

Bir resime takılıp kaldı ruhum sonra
sesten izlerin dağıldığı bir zamanda
sureta izlere düşürdü kalbimi
Küçük bir insanın resmiydi
ama herkesten daha fazla insandı.

gözle seçilemeyecek kadar küçüktü
yok insanlardan birisiydi belli.
Gözleri küçülmüş , küçülmüş
en sonunda,
kaçacak yeri kalmamış da,
ancak kendi gözçukurlarına sığınmış gibiydi
ama gözlerinin küçüklüğü saklayamıyordu
gördüklerinin büyüklüğünü.


“yok insan” ve bir “yok bakış”
Belli belirsiz,
"olsa da olmamış sayılan"lardan.
bir nokta ve bir bakış ne kadar örtüşebilir ki?
En son baktığı resim
insanın gözbebeğinde nasıl böyle donarda kalır ki?


öyle bümbüyük nasıl küçülebilir bir bakış?
noktasına kadar sezmiş bu hayatı sanki,
noktadan ötesine ise söz de yokmuş ya,
o sebepten ancak ağlayabilmiş
bilmiş belki,
elinden ancak bunun gelebileceğini.
çaresizlik ve masumiyet birleşti mi
artık demir olsa erir önünde
dağlar duramaz karşısında


göz aralığından bakan
gördüğü halde gördüklerini görmezden gelen
tüm gözsüz köstebeklerin
gözüne tüküresim var,
doymayan gözleri, aç arslanlara atasım var.

görmenin en ıslak safhasından geçiyordu resimde
ve susmuş
ve durmuş
ruhunun ayakları ile yeni yürümeye başlamıştı sanki.

çok ağladım onun için,
sana bağrımdaki tüm coğrafyayı bağışlayabilirdim, dedim
kimdi? neredeydi?
çok küçük biriydi.


hangi mevsimi fethetmeye koyulabilirz artık
nefessiz ve renksiz bu ölü rüyadan öte başka bir yer aramadan?
hangi söz, hangi bakış peşine düşürebilir artık ruhumuzu

zemheride buzlaşmış, iyice donakalmış sesimizin
ağzımıza bile yakışmayan
hiç bir yere de sığamayan
yankısız suretini nereye saklayabiliriz.

sessiz ağlardım eskiden,
şimdi içimde toplanan tüm seslerle
ağlama mitingi düzenliyorum kendime.
ve sana küçük insan.
sen neden benden doğmadın sanki?
neden?

/
16 Mart
Bir resimle vuruldum,
yazdıklarım yetmedi
ve biliyorum bundan sonra hiçbir şey eskisi gibi olmayacak.