Koy her şeyi bir kenara anlatırken
Sadece ‘Ben’li hikayelerin var ya
Onu ser işte masaya
Ki gereği yok mendilin,
Şarabın ve öfkenin
Ağlasakta bu sonu cümlelerimizin
Son şarap,
Son öfke,
Yani sonu işte göz kesişmelerimizin...

Olmadığını söylüyor ya dudakların
Yapamadığını..
Olmadı..
Onca seneler harcadığımız bir masalın
Şimdi olmadığını döküyor şakakların..

Kurulu bir saat misali diyelim
Şu bana ilk hediye ettiğin
Hani bizim için zamanı kovalayan emektar..
Yıllarca çalıştı,
Miadı doldu,
Ve bozuldu,
Durdu,
Bitti ve gitti,
Olmadı..

Ve ben..
Yani ben..
‘Olabilirdik be’ diyorum
Gözyaşlarımın içine karıştığı
Şarap kadehimi yudumlarken..
‘Oldurabilirdik’ her şeyi cesurca..

Benim sana yıllarca anlattığım,
Senin yıllarca sırtımı sıvazladığın,
Paylaştığım,
İçine her şeyde ‘sen’ kattığım,
Mutluluk masalım
Bu değildi..

Hep derdin ya gidiş yoktur bizde,
Çift kişiliktir biletlerimiz
Olmaz ayrı gayrı sevdiğim
‘Ben’ nereye isem ‘sen’ oraya
Nereye isen, oraya!

Peki şimdi?
Hatırlar mısın kim bilir söylediklerini
Düşünür müsün?
Bu masaya otururken geçti mi aklından
Dönüşsüz gideceğin yollar,

Tek kişilik..
Bir başına..