Küflü Pusula""Zaman sökülmeye başlar dikişinden "" yine bir sabah vakti papuçlarıma dolmuş koşuşturmaların izini sürüyordum tek başıma sırtını güneşe vermiş gölgesini adımlara çizmiş bilinmeyen bir gidişin teriyle yakınıyordu nefsim kucağımda ateşi sönmemiş düşlerin ağırlığı karıncalanmış ellerimle okşuyordum etlerini yolumun yokuşuna vurduğum dünlerden silinmeliydim tüm geçmiş gidişimin gelişi sayılıyor susuşumun avazı kırıyordu sisten dalgaları gün akşama sarılacak gece yatağını paylaşacaktı zamanla yıldızları sökülen göğün toprağa düşen silüeti kazılır tırnaklarla batıklarından küflenmiş pusulalar aklımın kapılarını aşındıran vakit sabrımın duvarlarını deler gün bugündür der ... ışıkları sönen şehrin ayaklarına dolanır sokak lambaları kimi kendini kimi k/ayıplarını dağıtır doğmak adına ve acemi şansı yeniden kurar hayalleri kumdan kapılara sen gönlüm, saadetin kutsal topraklarına basılı ayakların korkma ... ! 18/02/2013 17.35 eMİNeYZAMAN |
şiirin kutsal göğündesin
hafifle...