" güneş çarpmış çocuklar geziniyor
ölüm doğuran sahilin kıyısında "


mevsim yaz
tarihse dolmuş sayfa aralarını göstermekte
ucundaki yanık türküler göz kapaklarını aralarken
açılmamış mektup zarfları eşeler topraktan gamzeleri
yürekte yanık kokusu
derinlere vurur kıyım

ömrü bitmeyen ağacın gölgesinde dilimlenir hayâtın parçaları

kelimeler bedelsiz
hayal gücünün sınırları daracık bir oda
başka bir adresin kapılarından süzülür umudun duası
ya tutarsa
ya vurursa !

masal kökenli
sırtını dağa yaslamış onlarca nefesti her biri
adı bahar
adı rüzgâr
belki de mühürlenmiş gözleriydi tuvalleri dolduran

geleceğin göbeği kesilir geçmişle

yüzü karaya dönük dalgalardan toplayıp yıldızları
maviyi sererler ayak altına
dağılmış taşlardan toplanır hayat hikâyeleri
dilleri nasır bağlar

silinmiş yazıdan
kalemi akmış sonlara uzanır iki elleri
biri diğerine hep seferi

o güneş çarpmış bir çocuktu
avucunda kırık misketleri olan
o güneş çarpmış bir gülüştü
bebeği kızgın ateşlerde kalan

zaman eleğinden geçirdiği yazgılarla
ne cenazeleri yerinde çürütmüş bilmez
kayıp mezarların işaretlerinde aranır kimlikler

ben ;
güneşi tutan çocuklar görmek istiyorum bakışlarımda
yüzleri umûdu giyinmeli


20/07/2012
11;11
eMİNE




" yüzümü yüzünüze çevirdim ve kıyılarıma bıraktığınız tebessümleri topluyorum "


günü hak ettiğimi düşünen ve yolumun üzerine çıkan tüm yüreklere kocaman teşekkürlerimle . . .